ՄԱՏԵՆԱԴԱՐԱՆ

հայ | eng

ՄԱՇՏՈՑՅԱՆ ՄԱՏԵՆԱԴԱՐԱՆ

Այս անձեռակերտ լույսի տաճարում
Բյուր սերունդներն են հանդիպում իրար,
Եվ հիշողության թաքուն հանճարն է
Մեզ ուղևորել հանդիպման այս վայրն՝

Առլեցուն խոսքի սուրբ ղողանջներով,
Արձագանքներով անցյալ ու գալիք,
Նա մեր խելահեղ արյան կանչերով,
Իբրև մայր ակունք, իբրև արարիչ

Հուներ է բացում հավերժի համար,
Որ ցեղի արյունն անապակ հոսի,
Ու հանուն կյանքի հավերժ արարման
Ապավինում ենք սրբազան խոսքին:

Մենք մեր անցյալն ենք հար ոգեկոչում
Ու մխրճվում ենք սիրտը գալիքի,
Այս սուրբ մատյանում ոչինչ չի կորչում,
Ու մշտարթուն են բառերը գրքի:

Ու հիշողության անմեռ մատյանում
Հարատևում է խոսքը հավերժող,
Ու մեր ողբաձայն ասքն է բարձրանում.
– Այդ խորաններում սո՛ւրբ է ամեն զոհ:

Այս խորաններում ոչինչ չի՛ մեռնում,
Լոկ խոսքն է մի պահ ահից համրանում,
Ապա հնչում է սերնդեսերունդ,
Ապա հնչում է անուն առ անուն,

Ու խտանում է տիեզերքը խուլ,
Ու սկսում է ընդերքը դողալ,
Այդ մեր խենթացած արյունն է երգում –
– Ողբա՛մ մեռելոց, կոչե՛մ ապրողաց –

Եվ հիշողության այս սուրբ տաճարում
Ապաքինվում են վերքերը բոլոր,
Ու ոչինչ, ոչինչ մեզ չի բաժանում,
Ու սերունդները բոլոր հին ու նոր

Հուներ են բացում գալիքի համար,
Ու խտանում է միգամածը մեր,
Որ գոյանան մեր աստղերը անմար,
Մեր արեգակը, որ դեռ չի ծնվել,

Որ խորանի պես վիշտն արձանանա,
Որ սա լինի մեր ողբերգը վերջին,
Ու սուրբ մրմունջներն այստեղ բարձրանան
Հանուն միության, հանուն հավերժի…

Օ, հիշողության սրբազան տաճար,
Թող ես տառ դառնամ կենաց մատյանում,
Որ միշտ ղողանջի ասքն հազարաձայն,
Որ մենք չմնանք անհուշ անցյալում,

Որ մեր սերմերը ծիլեր արձակեն,
Որ շառավիղներ ձգենք գալիքում,
Որ մեր ձայները հար արձագանքեն
Հոգու հավերժող մեր Հայրենիքում…